Asırlardır kadını bir kalıba sokmaya çalışıyorlar. Kadınların, kalıplara sıkışıp kalmayacağını, sevinçlerinin, hüzünlerinin kahkahalarının, tepkilerinin, cesaretlerinin dizginlenemeyeceğini hala anlayamamış gibi... Din insanın neredeyse tüm eylemlerine damgasını

vurmuş bir sistemken, bu damgayı en çok da kadınların üzerinde hissettirir. İşte bu kitapta, kadının sadece bedenini değil, düşüncelerini de kendi tahakkümü altında tutmak isteyenleri anlatıyoruz. Başkalarının çizdiği kalıpların içine sığmayan tüm kadınlar için...

 Yakup Kadri diyor ki; "savaş ve düşman yokken, ben sanat kişiseldir, değeri de kendinde menkuldur, diyordum." "Savaş başladıktan sonra ve düşman uzaklardayken de ben; düşman Edirne kapılarına dayanmışken de; Düşman Çatalca'ya geldiğinde de ben; “sanat kişiseldir ve değeri kendinde menkuldür, diyordum." "Ama düşman İstanbul'a girip benim kapımı çalınca; ben anladım ki; SANAT ÖNCE BİR TOPLUMUN MALIDIR, SONRA BİR DÖNEMİN DİLE GETİRİLMESİDİR... Bunu yapmayan sanatın kırk paralık değeri yoktur!.." 1970’li yıllara kadar bu edebiyat anlayışı ile gelindi… 1970’li yıllarda “ben James Joyse okudum, hiçbir şey anlamadım… Ama çok büyük yazar!..” diyen az akıllı bir aydın sınıfı peydah oldu. 1995'te Varlık Dergisi'nde Filiz Nayır'a babası Yaşar Nabi Nayır'ın bir sözünü değiştirerek demiştim ki: "Nobel'i Yaşar Kemal'e vermezler!.. Verseler verseler Orhan Pamuk'a verirler... Çünkü Yaşar Kemal'in ne yazdığı belli, okuyup anlamak mümkün... Orhan Pamuk'un ne yazdığı belli değil, okuyup anlamak mümkün değil... Nobel Jürisi, ‘Orhan Pamuk kimsenin anlamadığı çok büyük bir şey yazmıştır diye düşürse’; Nobel ödülünü Orhan Pamuk'a verir!.." Bu kitapta milyonlarca insanının yaşayıp da anlatamadıklarını anlattım!.. Milyonlarca insanın düşünüp de söyleyemediklerini söyledim… Bu kitap, Klasik Edebiyat’a Klasik Gerçekçiliğe ve Tolstoy Gerçekçiliğine dönüş kitabıdır.