Bu kitap, aleviler aleyhine yapılmış kafa karışıklıklarını gidermeye katkı yapmak
umudunu taşır. Çünkü çeşitli odaklar, Aleviliği özü dışına çıkarma gayreti içindedir.
Bu yolla hem “Ilımlı İslam” projesi, hem teokratik devlet özlemi önündeki direnç kırılmak
istenmektedir. Böylece IV-V. yüzyıl felsefecilerinden Kritios’in “din, Tanrısal cezalarla
halkı korkutarak hükümdara itaatkar köle yapmak için icat edilmiştir” tezi
doğrulanacaktır.
Laik Türkiye Cumhuriyeti zamanında bile, Alevi ilmihali yazmak, cesaret gerektirmiştir.
Nitekim 1925 yılında bir “Alevi İlmihali” yazan Necip Asım (Yazıksız),
1826’lardan beri süre gelen karanlığı aşmaya çalışmıştır. Fakat kendisini müellif
değil, müstensin (çevirmen) olarak göster- mek zorunluğu duymuştur
Bunun içindir ki Saltanatçı Ulema’nın kara çalma korkusundan Alevi teologlar ortaya
çıkamamıştır.
Alevi İslam’a göre bir haram yapı, İslam Mescidi olamaz. Kilise, Sinagog veya saray
görkemindeki yapıların ibadethane yapılmasının haram olduğuna inanır.
Mabet olarak haram olmayan yapı; hiçbir kimsenin himmeti, gücü, varsıllığı duyumsanmayan; hiç
kimseye şükür ve mihnet edilmeyen mütevazi bir korunaktır.
Buna rağmen İslam’da haram olan saltanatı kuran Muaviye; bir kilise binasını Şam
Emevi Camisi yapınca ve Mescidi Nebevi’deki mimberi buraya taşımaya kalkışınca; Ebu
Zer; Bakara 177. ayetine dayanarak isyan eder. Quasrül Beyza (Beyaz saray) inşa
etmesine de Karşı çıkarak Muviye’ye: “Kendi paranla yapıyor- san israftır; Beytülmal
parasıyla yapıyorsan haramdır” demiş. Bu doğrurculuğu nedeniyle saltanat yönetim
isine üç kez sürgün cazası vermiştir.