Ne saklambaç oynuyordu kız çocugu, ne de pesinde
birileri vardı kaçtıgı...
Ama saklan diyordu içinde bir ses...Saklan ...
Içindeki yaralar iyilesinceye kadar, mücadele etme
gücünü hissedinceye kadar, yeniden baslama istegini
hissedinceye kadar saklan diyordu o ses...
VE
O ses ünlüyordu:
Bir ben var benden içeri...
Kisi her daim yarımdır, eksiktir, yaralıdır...
Ne zaman ki; iç çocuguyla, iç yetiskiniyle tanısır, bilge
kisisinin sesini duymayı basarır, onlarla uyumlu hale gelir,
onların rehberliginden yararlanmayı ögrenir; O vakit tam
olur, tamamlanır, iç dengesine kavusur, sifalanır.